GEMERT - Wilma van Zeeland heeft dinsdag 18 november namens Stichting Schoorswinkel en Omgeving het woord gericht tot de gemeenteraad. Ze deed daarbij geen poging meer de raadsleden te overtuigen. "Die argumenten heeft u al uitvoering van ons gehad." Wel ging ze uitgebreid in op de gemiste kansen en de poging om mensen die bezwaar maken tegen de bouw in de ommuurde tuin een schuldgevoel aan te praten.

Allereerst dank dat u mij enkele minuten geeft om u toe te spreken. Mijn naam is Wilma van Zeeland en ik spreek hier vanavond namens de SSO, mijzelf en veel andere burgers van Gemert-Bakel.

Vanavond neemt u besluiten over de reactie op de bezwaren van 1683 inwoners van Gemert-Bakel, over de aankoop van het kasteel en over vrijstelling ex artikel 19.1 oude Wet Ruimtelijke Ordening om het bouwen in de ommuurde tuin tegenover het kasteel mogelijk te maken. Waarom ik hier uw aandacht vraag? Nadrukkelijk niet om nog een poging te ondernemen u ervan te overtuigen dat u de ommuurde tuin onbebouwd moet laten. Die argumenten heeft u al uitvoering van ons gehad en die gelden wat ons betreft nog onverkort.

Waar ik het hier over wil hebben? Over gemiste kansen en schuldgevoel. Gemiste kansen van het gemeentebestuur van Gemert-Bakel om de omgeving van het kasteel die waarde te laten houden die het gebied nu heeft.

Eerste gemiste kans
De eerste: Bij de allereerste aanvraag van de Congregatie (alweer drie jaar geleden) had u in lijn met de heersende visie op het gebied en daarop gebaseerde uitwerkingen in de bestemmingsplannen meteen 'nee' kunnen zeggen tegen de paters. Dan was er direct een duidelijke situatie ontstaan, zowel voor de Congregatie als voor de inwoners van Gemert. U deed dat niet. Dat was een heel logisch besluit geweest. Want niemand behalve de congregatie wil dit prachtige gebied aantasten.

Voordat de paters zij met hun verzoek kwam, was er in deze gemeente geen mens te vinden die voorstander was van het bouwen tegenover het kasteel, geen heemkundige of historicus of wat voor deskundige dan ook. Niemand van u heeft voordat de aanvraag kwam ooit geroepen dat het voor Gemert goed zou zijn als er tegenover het kasteel appartementen gebouwd zouden worden.

Dus doe dat ook vanavond niet, want dan houdt u niet alleen uzelf als raadsfracties, maar vooral ook de burgers van Gemert-Bakel voor de gek. Sterker nog: al jaren en jaren roept iedereen in Gemert en ver daarbuiten dat we dat prachtige kasteel en groene omgeving toch vooral zo moeten behouden, ook u als raad. En velen van u (waaronder collegeleden) noemen het bouwen in de tuin 'het brengen van een offer'.

Dit onzalige plan is dan ook geen uitwerking van een visie, het is ook geen voornemen dat voortvloeit uit gewenst ruimtelijk ordening, volkshuisvestings-, toeristisch of sociaal-economisch beleid, nee. U allen noemen het een offer. En dat offer heet: aantasting van het aanzien van 'ons' kasteel en landschappelijke omgeving.

Tweede gemiste kans
U liet een tweede kans liggen om dit offer niet te hoeven brengen: Eerder dit jaar kwam de Congregatie bij u met het verzoek om het hele open gebied rond het kasteel vol te mogen bouwen: ruim 100 woningen had de congregatie gepland voor haar 24 paters. U heeft er 80 van af gewezen; als reden gaf u op: vanwege cultuurhistorische waarde van het gebied.

Maar u gaf geen afwijzing op een gepland complex van 28 appartementen recht tegenover het kasteel, in hetzelfde waardevolle gebied. U heeft daarmee de deur open gezet voor de paters. U hebt de Congregatie de kans gegeven om een verkoopstrategie te volgen die gebaseerd is op het principe: 'als wij niet mogen bouwen, verkopen wij het kasteel aan de hoogste bieder'.
De meesten onder u hebben zich sinds het allereerste plan van Vesteda laten manipuleren door het college dat u maar liet wachten op een totaalplan.

U roept al maanden en maanden: We nemen nog geen beslissingen; eerst moet er een totaalplan zijn.' U hebt zich daarmee zelf in deze positie laten drukken waarin u vandaag verkeert: toegeven aan de eis van de paters om in de ommuurde tuin te bouwen of daaraan niet toegeven en het risico lopen, dat de paters het kasteel aan een hoogste bieder verkoopt. Overigens blijft de vraag hoe hard deze eis is: immers bij de afwijzing van de 80 woningen eerder dit jaar lag dezelfde eis op tafel. Na die afwijzing is het kasteel toch niet aan iemand anders verkocht.

Derde gemiste kans
En een derde kans kreeg u: bij de vaststelling van de gebiedsvisie Gemert-West in september U hebt u het stuk van de ommuurde tuin buiten de besluitvorming gehouden, met als argument alweer: jawel: het wachten op het totaalplan. En ook toen had u de kans om uw rug recht te houden en een puur inhoudelijk besluit over dit gebied te nemen, zonder de vertroebeling van de eis van een grondeigenaar ter plaatse.

U heeft in onze ogen drie kansen gemist om de dreiging van bebouwing tegen te gaan. Daarmee hebt u drie grote blunders begaan. En vanavond begaat u de vierde. Door deze handelwijze verkwanselt u het mooiste en meest waardevolle erfgoed van Gemert. De gemeente en de inwoners van Gemert-Bakel worden hier de dupe van.

Het college stelt, dat er geen alternatieven zijn voor de ommuurde tuin en noemt klooster Naza-reth geen optie, omdat verbouwing te duur zou worden. Maar wat is duur? Nazareth is al in bezit van de gemeente. heeft u al in handen. Die aankoopsom heeft u al uitgegeven, is uit de gemeen-tepot. Voor de tuinbouwgrond van de paters moet u nu 2 miljoen betalen en dan nog eens gaan bouwen.

En er zijn meer alternatieven: de Congregatie heeft in mei van dit jaar zelf een plan bij u inge-diend onder de naam Buitenplaats. Daarin komt ze met het voorstel om de hoofdburcht van het kasteel te verbouwen tot woonzorgcomplex. Citaat ('De hoofdburcht wordt in oorspronkelijke staat teruggebracht. De invulling van de hoofdburcht wordt voorzien met een kleinschalig woon-zorgcomplex voor de Gemertse bevolking)". Duidelijker kan het niet. Verbouwing van het kasteel. De paters kwamen er zelf mee. Een heel goed alternatief dus.

En zo zijn er nog meer, een vleugel van Ruyschenbergh reserveren bijvoorbeeld.
Voor ons staat vast: waar een wil is, is een weg. Maar de Congregatie wenst die weg niet te be-gaan, gebruikt haar macht om u daarin mee te laten gaan en u laat zich manipuleren en in een hoek drukken.

Schuldgevoel
Als laatste wil ik het hebben over schuldgevoel. Schuldgevoel dat men Stichting Schoorwinkel en Omgeving en de leden van de initiatiefgroep probeert aan te praten; omdat wij door onze pogingen om het bouwen tegen te houden ervoor zouden zorgen, dat het kasteel straks naar iemand anders gaat. Maar is dit wel terecht? Wij vinden van niet.

Want wij zijn het niet, die de Congregatie in de positie heeft gebracht dat ze dergelijke verkoop-eisen kan stellen. Dat heeft u als bestuur zelf gedaan. U heeft meer kansen gehad om dat te voorkomen. U liet ze allemaal liggen. Ik maak hier wel heel nadrukkelijk een uitzondering voor Lokaal Liberaal.

Wij zijn het ook niet, die eisen stelt en met de dreiging komt het kasteel niet aan de gemeente Gemert te verkopen als ze haar zin niet krijgt, dat doet de Congregatie. En wij zijn het ook niet die ervoor gezorgd hebben, dat de 24 oude paters al zo lang op een goede huisvesting moeten wachten. Voor ons had er 3-4 jaar geleden al begonnen kunnen worden met de verbouwing van Nazareth tot een volwaardig woonzorgcomplex voor hen. Het is de Congregatie zelf die categorisch elk ander alternatief afwijst en het is het gemeentebestuur dat dit zonder meer accepteert.

Als er ergens een schuldgevoel neer te leggen is, dan is het bij die leden van het gemeentebestuur die het zover hebben laten komen en bij de congregatie die coute que coute haar zin door wil drijven. Stichting Schoorswinkel en Omgeving zal zich in blijven zetten voor het behoud van de meest waardevolle plek in Gemert. U hoort nog van ons.

Dank u voor uw aandacht.